Bütün resimlerin güzel değil belki ama sen çok güzelsin.

Örneğin bu resim; rüzgâr saçlarını dağıtmış, neredeyse karmakarışık görünüyor yüzün. Üstelik de rahatsız, huzursuz gibisin. Elinle toparlamaya çalışıyorsun, gözlerini kısmış, isteksiz bakmışsın.

Ama sen güzelsin.

Bu resim mesela; güneş yakmış tenini, kızarmış yüzün, gölgeler siper olmamış, ellerinle siper yapmışsın usançlı, ama sen yine güzelsin.

Burada çok gülmüşsün; güldürmüşler seni, iyi de yapmışlar, bütün dişlerin meydanda hayatı boş veren bir ifade, bir an içinde olsa sınırsız mutluluk, kimilerini rahatsız etse de beni etmedi.

Böyle de çok güzelsin.

Üzgünsün bu resimde; içinde fırtınalar kopuyor. Keder var hem gözlerinde hem yüzünde. Gözlerin kısık kısık belli belirsiz bakıyorsun. Acın bütün bedenine sirayet etmiş. Nasıl da anlaşılıyor bir kâğıt parçasında bile. Seni inandırabilir miyim bilmiyorum bu cümlemle; inan böyle de güzelsin.

Bu fotoğrafında korkmuşsun belli, kocaman açılmış gözlerin. Dudaklarında yarı açık, objektifin çok farkında değilsin. Neydi bu kadar korkutan? Hatırlamıyorsundur bile belki şimdi ama burada da güzelsin işte.

İşte bu resminde diğerine benziyor, ama biraz fark var. Burada endişelisin, tedirginsin, dudaklarını ısırmışsın kararsız, çaresiz arafta bakmışsın. Güzelsin işte yine de.

Bu resmin biraz dalgın, hüzünlü, uzaklara bakıyorsun. Oralarda değilsin o anda muhtemelen. Siyah beyaz resim gibi biraz. Hüzün de ne yakışmış ve yine güzelsin.

Kim çekmiş bu resmi hiç düşünmeden? İşte burada gerçekten çirkin çıkmışsın. Gözlerin de burnunda kıpkırmızı. Hatta dudaklarının kenarları bile kızarmış. O güzel yüzün ne hale gelmiş. Hem kim ağlattı ki o kadar seni? Hem neden?

Bu kadar kötü görünen bir resmin arkasında bile sen yine çok güzelsin.

Bak bu resme bayıldım işte; nasıl da şımarmışsın. Yüzün, gözün, mimiklerin, bütün beden dilinle "Ben güzelim, bu yüzden şımarabilirim" diyorsun yakışıyor sana. Yakışmış sana. Bence sana en çok yakışan poz bu. Ama sen hepsinde varlığınla güzelsin.

Yaşam kısa; acısı, tatlısı, hüznü, kederi, arafı, mutluluğu ile tıpkı bu fotoğraflar gibi, bir an bakılıp geçilebilmeli. Kalıcı değil geçici olduğunu bildiğimiz duygularımızla, güzel kalabilmeli bu yaşamın içinde. Varlığımızla yaşadığımız ve yaşattıklarımızla güzel kalabilmek belki de bütün mesele.